اوّلین منبر

از کودکی شیفتۀ اهل بیت (علیهم‌السّلام) بود. او همیشه پدرش را، که پای ثابت مجالس روضه و مدح و مرثیه بود، همراهی می‌کرد. مادر اصغر می‌گوید: «هشت سال بیشتر نداشت که بحری طویل را در رثای أبوالفضل‌العبّاس (علیه‌السّلام) از بر کرده بود و در محافل ماه محرّم می‌خواند.»

آقااسماعیل ـ که هنوز دریغ آخرین وداع با اصغر شهید را بر دل دارد ـ می‌گوید: «اصغر، پس از چند سال تحصیل در حوزۀ علمیه، ملبّس به لباس روحانیّت شد. در آغازین ورودش به خانه با این لباس، پدر ـ که شادمانی در چهره‌اش هویدا بود ـ از او خواست که برای اهل منزل روضه‌ای بخواند. من نیز رختخواب‌های خانه را روی هم نهادم و برای او منبری ساختم که بر آن بنشیند.

آن روز، اصغر روضۀ زهرای مرضیه (سلام‌الله‌علیها) را خواند که صدایش همچنان در گوشم مانده است.»